Teleurstelling en succes

Gisteren zou ik een huiskamerconcert hebben. Met een fantastische pianist en ik had al heerlijke hapjes in gedachten.

Maar ik had maar een handvol aanmeldingen. En een te klein groepje wilden de pianist en ik niet. Dus moest ik afzeggen. En wat gebeuren er dan een boel verschillende dingen.

Eerst de hoop dat er toch nog wat bijkomt, ook al is de deadline verstreken. ‘Vooruit’, denk ik dan, ‘aléh dan, misschien gaat het toch nog lukken’. Maar dan toch het moment om die paar mensen af te bellen, uitleggen en zeggen dat er nóg een moment komt.

Waarom kost het me zo’n moeite om dit te schrijven? Omdat het even niet past in de facebook-vrolijkheid die ik daarstraks weer zag voorbijtrekken? Omdat ik niet graag toegeef dat er iets niet lukt? Omdat ik -tegen beter weten in- het me toch stiekem aantrek en in de modus “had ik niet beter toch… of had ik nog meer moeten doen“ terecht kom?

In de compassietraining komt voorbij hoe belangrijk het is om te blijven bij wat er is. Zonder oordeel en zonder dat er iets weg moet. Dat is verdorie echt een pittige oefening! Ook leerde ik dat ons brein meer ingericht is op gevaar en ongemak. Dat hebben we gewoon veel beter in de smiezen. Dan al die dingen die er zomaar ongemerkt wèl goed gaan.

Afijn, ineens was er tijd voor andere bezigheden waar ik me al gauw in verloor. Mijn experimentele lamp afmaken bijvoorbeeld….