Vleugels

Éven vleugels hebben.

Is wat ik Zasja toewenste op een ondraaglijk spannend moment.

Ze vond het een heerlijk idee, maar dan liefst ook met haar favoriete paard dat zo belangrijk was in deze periode. En voor ik het wist was er een hoop overleg tussen Linda, de verzorgster van het paard , Zasja en mij over waar dan en wanneer en vooral hoe…..

De oktoberzon lonkte. Het bos fluisterde ons bij binnenkomst toe: “dit wordt een bijzondere middag.” Ik had expres geen enkele verwachting klaargestoomd. Ik zou wel zien of het paard er zin in had en dan zou alles vanzelf volgen.

Voorzichtig liet Linda hem wennen aan die rare witte dingen die straks ook achter zijn hoofd heen en weer zouden gaan. Djarra werd er niet koud of warm van, snuffelde een beetje en vond het allemaal best.

Zasja ging op hem zitten en ik deed haar behoedzaam de vleugels aan. Iedereen een beetje onwennig. Toen begon Zasja te zingen en ontspanden we. Ik maakte de foto hierboven en nog een paar.

Daarna zochten we een plek in de zon. Na een beetje heen en weer geschuifel en zoeken naar de juiste lichtval binnen het geduld van Djarra kon ik een aantal geslaagde foto’s maken. Ik blij.

Zasja blij. Linda blij en Djarra blij dat het weer klaar was.

Teruglopend troffen we Hilde met haar twee hondjes op een bospaadje, die alles gezien en gefilmd had. “Net een sprookje”, zei ze. Het bos had gelijk gehad. Het was een bijzondere middag geweest.